مدرسه علميه الغدير تهران

زبان عشق را گوياترين 

 بود طريق درد را پوياترين بود
دل دريايى‏اش درياى خون بود

ضميرش چون شهادت لاله‏گون بود
صداقت از وجودش رشك مى‏برد 

 اصالت از حشورش غبطه مى‏خورد
صلابت ذره‏اى از همتش بود 

 شجاعت در كمند هيبتش بود
سلاست در زبانش موج مى‏زد 

 كلامش تكيه را بر اوج مى‏زد
غبار عشق، خاك كوى او بود

عبير و مشك، مست از بوى او بود
على با درد غربت آشنا بود

على تنهاترين مرد خدا بود
على در آستين دست خدا داشت 

 قدم در آستان كبريا داشت‏
نواى عشق از ناى على بود

اذان سرخ، آواى على بود
شهادت از وجودش آبرو يافت

 شهادت هر چه را دارد از او يافت
‏على سوز و گدازى جاودانه است 

 على راز و نيازى عاشقانه است
تپش در سينه‏اش حرفى دگر داشت 

 حديث خوردن خون جگر داشت
شگفتا! عشق از او وام گيرد

محبت آيد و الهام گيرد
تلاطم پيش پايش سخت آرام

تداوم در حضورش بى سرانجام
توان در پيش پايش ناتوان است

فصاحت در حضورش بى زبان است
خطر مى‏لرزد از تكرار نامش

 سفر گم مى‏شود در نيم گامش‏
يورش از ذوالفقارش بيم دارد

تهاجم صحبت از تسليم دارد
كفش خونين‏ترين گل پينه را داشت

 ضميرش صافى آيينه را داشت
من او را ديده‏ام در بى كرآنها 

 فراتر از تمام كهكشانها
من او را ديده‏ام آن سوى بودن

فراز لحظه ناب سرودن
من او را ديده‏ام در فصل مهتاب

درون خانه مهتابى آب
على را از گل «لا»«آفريدند

براى عشق، مولا آفريدند
سخن هر چند گويم ناتمام است

سخن در حد او سوداى خام است
ز دريا قطره آوردن هنر نيست

زبانم را توانى بيشتر نيست
ولى تا با سخن گردد دلم جفت 

 بگويم آنچه آن شوريده مى‏گفت
«على را قدر، پيغمبر شناسد 

 كه هر كس خويش را بهتر شناسد